Italia është prekur më shumë se çdo vend tjetër i Europës nga koronavirusi.
Bilanci i vdekjeve dhe infektimeve atje shtohet dita-ditës, e pavarësisht përpjekjeve të tyre të lavdërueshme dhe vetëmohimit, mjekë e infermierë shpeshherë e gjejnë veten në situatën e dëshpëruar që nuk arrijnë dot t`i ndihmojnë ashtu siç do të donin pacientët e goditur prej koronavirusit.
Një ilustrim të qartë të gjendjes e bëri infermierja Maria Cristina Settembrese, e cila punon prej më shumë se një dekade në spitalin San Paolo të Milanos. Që prej shpërthimit të epidemisë së koronavirusit, ajo ka qenë në krye të detyrës. Maria tregon episodin e dhimbshëm që nuk i shkulet nga mendja.
“Dërguam në reanimacion një 42 vjecar. Ndërsa më shtrëngonte dorën, më lutej,”Më thoni që do të zgjohem përsëri, kam dy vajza të vogla në shtëpi”. Maska ime u mbush me lot”, rrëfeu infermierja.
Ajo tregoi më tej sesi 15 shtretërit me ventilim të spitalit janë zënë të gjithë nga pacientë me koronavirus. Moshat e tyre nisin nga 48 vjeç e lart.
“Në 30 vjet punë, nuk jam ndeshur kurrë me një situatë të tillë”, shprehet ajo.
“Pak herë kam qarë gjatë punës time, por tani më ndodh përditë sidomos kur shoh të shkruar: JKR – Jo Kandidat për Reanimacion! Kur të përfundojë e gjithë kjo, dua të shkoj në Marsa Alam, pranë detit të harroj gjithçka”, thotë infermierja.
Në Bergamo, vdiq nga koronavirusi një 46 vjecar, Diego Bianco, i cili ishte punonjës teknik i shërbimit të urgjencës. Edhe punonjës të tjerë kishin ndjerë shqetësime e kanë qëndruar në shtëpi. Tch
