Gerald Hüther është një nga studiuesit e përsosur të trurit dhe të të mësuarit në Gjermani. Në librin e tij aktual ai paralajmëron me fjalë drastike: Nëse nuk e reformojmë sistemin tonë arsimor, ne do të prodhojmë një brez individësh të pakënaqur dhe të pashpresë.
Prindërit gjithmonë duan më të mirën për fëmijët e tyre: qendrën më e mirë të kujdesit ditor, shkollën më të mirën, universitetin më të mirin, si dhe kuptohet punën më të mirën. Gjithmonë të lidhur me dëshirën për të krijuar kushtet që premtojnë, një jetë të lumtur në konsensusin shoqëror, privat dhe profesional.
Por ne kemi rënë në një kurth qe disa vite, thotë studiuesi i trurit dhe profesori i neurobiologjisë Gerald Hüther, në një intervistë për FOCUS Online. “Ne e mbingarkojmë shkollën me pritje që ajo nuk mund t´i përmbushë, në të vërtetë nuk mund t´i përmbush fare pritjet tona. Ne e kemi fryrë atë nga një mi në një elefant gjigant, që aktualisht po shtypë nxënësit, prindërit dhe mësuesit “.
Çfarë do të thotë Hüther me këtë? “Ne e konsiderojmë shkollën si vendin ku fëmijëve u mësohet gjithçka, që u nevojitet më vonë për një jetë të suksesshme dhe i kushtojmë një rëndësi të jashtëzakonshme asaj. Shkolla në formën e saj aktuale, nuk na mëson ndonjë nga aftësitë që do të na nevojiteshin në botën e nesërme, që është gjithnjë e më shumë duke ndryshuar. “Kështu, dixhitalizimi dhe globalizimi do ta kishin ndryshuar mjedisin në të cilin jetojmë, punojmë, komunikojmë, veprojmë si një shoqëri dhe si një individum, së fundmi – kaq shpejt dhe qartë sa kurrë më parë. Është e qartë se ky proces transformimi nuk do të ngecë në vend në një të ardhme të parashikueshme, përkundrazi, ai do të përshpejtohet edhe më tej në të ardhmen.
Bota për të cilën u bënë shkollat tona nuk ekziston më”
Por në vend që të shikojnë nga afër dhe të ndjekin ndryshimet, shumica dërrmuese e njerëzve qetësohen, argumenton Hüther – duke i thënë vetes se nuk ishte gjithçka aq keq dhe se do të ndodhte gjithçka përsëri. “Dhe nëse jo, duhet të korrigjohet nga ata që janë përgjegjës për të.”
Në librin e tij aktual, Hüther shpjegon pasojat që lidhen me këtë, në terma mjaft drastikë: “Bota për të cilën u bënë shkollat tona nuk ekziston më”, shkruan ai atje. Shkollat ende mësojnë aftësitë themelore të tilla si aritmetika, shkrimi, leximi, letërsia dhe biologjia, për të cilat fëmijët dhe të rinjtë vazhdojnë të kenë nevojë në jetën e tyre profesionale dhe të të rriturve. Ata që marrin shumë njohuri dhe aftësi të specializuara shpesh mund të vazhdojnë ta përdorin këtë me përfitim dhe të bëhen veçanërisht të suksesshëm. “Por ajo që adoleshentët mësojnë në” institucionet arsimore “që kemi krijuar nuk është e mjaftueshme për një jetë të lumtur”.
Përveç kësaj, mënyrat e zakonshme në shkolla i bëjnë fëmijët shumë herët në objekte të zhvillimit, të pritjeve dhe qëllimeve të jashtme, të urdhërave dhe vlerësimit. “Duke vepruar kështu, ne kryesisht u largojmë fëmijëve çdo gëzim, kur i detyrojmë të mësojnë dhe krijojnë mbi botën së bashku, e cila u është dhënë atyre natyrshëm që nga lindja. Ne i detyrojmë ata të shtypin entuziazmin e tyre të brendshëm të dizajnit derisa të vyshken “.
Detyra për të sunduar nuk i tërheq më
Hüther e kritikon ashpër këtë: “Kjo është e kundërta e arsimit. Sepse kush e humb lumturinë dhe gëzimin është i humbur në botën e re. Ai do të detyrohet të punoj, vetëm sepse dëshiron të arrijë ose të fitojë diçka me atë që po bën. Njohja, për shembull, veçanërisht në formën e një shpërblimi përkatës. Ose një avancim në karrierë. ”Ju mund të thoni se, e bëni punën tuaj sipas rregullave. As më pak, por as më shumë.
Në thelb, kjo është në rregull, thotë Hüther. Por kjo lloj pune ka një disavantazh vendimtar, ai paralajmëron: “është përcaktuar aq saktësisht, aq e përshkrueshme dhe e ekzekutueshme, sa që nuk mund të bëhet vetëm nga ndonjë person tjetër me kualifikime të ngjashme, por edhe nga një makinë ose robot”.
Kjo vlen për të gjitha profesionet: “Infermierët, kopshtarët, madje edhe mjekët, mësuesit ose gjykatësit që thjesht bëjnë punën e tyre dhe bëjnë detyrat e tyre përkatëse, siç kërkohet prej tyre. Në të ardhmen, të gjith ata do të zëvendësohen lehtësisht nga makina të tilla. ”Në këtë drejtim, veturat që drejtojnë vetveten dhe robotët japonezë të kujdesit, janë vetëm fillimi i një zhvillimi të pandalshëm, parashikon studiuesi i trurit. “Dhe jo sepse ata do të punojnë më lirë, por në mënyrë më efikase dhe të besueshme. Ata nuk kanë nevojë për gjumë ose pushime, nuk ndihen të lodhur, nuk bëjnë gabime dhe janë më produktivë në çdo aspekt, sesa ‘punëtorët’ e gjallë që marrin këto aktivitete për paga ose dhurata të tjera.
Kjo përfshinte kompetenca të tilla si:
Planifikimi i veprimit
Kontrolli i impulsit
Toleranca ndaj zhgënjimit
Ndjenja e përgjegjësisë
ndjeshmëria
Vetë-reflektimi
Hapja ndaj përvojave dhe marrëdhënieve të reja
“Si do ta mësoni këtë në shkolla dhe të jepni nota për të?” Pyet ai. Nëse e mendoni këtë mendim deri në fund, neuro-profesori beson se në të ardhmen, do të ketë aktivitete vetëm për njerëzit që duan të bëjnë punën e tyre, të cilët mendojnë në mënyrë inovative dhe jashtë modeleve të paracaktuara – dhe kjo është pikërisht arsyeja pse ata e bëjnë ndryshimin në robotët e drejtuar nga algoritmi.
Tashmë sot, shumë kompani po kërkojnë me dëshpërim punonjës që nuk kërkojnë kryesisht notat më të mira universitare dhe njohuritë e specializuara, por më tepër interesohen për angazhim personal të cilët janë të gatshëm të kontribuojnë, të mendojnë së bashku, të kërkojnë zgjidhje së bashku me të tjerët dhe të duan të marrin përgjegjësi. “Por si mund të jetë dikush i lumtur dhe që të jetë aktiv më vonë, i cili tashmë që në kopsht të fëmijëve dhe në shkollë e ka humbur dëshirën e tij për të mësuar?”, Pyet Hüther.
“Ne kemi nevojë për një kampus arsimor në çdo qytet”
Prandaj, 69-vjeçarja e sheh vizionin për shkollën e së ardhmes dhe propozon si vetëm një nga shumë hallkat po aq të rëndësishme në zinxhirin arsimor, që gradualisht i fut fëmijët në sfidat e punës dhe botën private. “Ne kemi nevojë për një kampus arsimor në çdo qytet, ku shkolla merr detyrat për të cilat është hartuar. Por bizneset artizanale janë gjithashtu të nevojshme. Ndërmarrjet fillestare, klubet sportive, aktorët e shoqërisë civile, të gjithë qëndrojnë prapa asaj që bëjnë dhe nxjerrin energji dhe pasion ”, kërkon neurobiologu. “Fëmijët vërtet do të mësojnë prej tyre, se çfarë u nevojitet për një jetë të lumtur”.
Ai e di që kjo nuk mund të zbatohet tani për tani. Sidoqoftë, çdo çift i prindërve, çdo mësues dhe edukator mund të fillojnë sot, duke mos u përpjekur më të përmbushin planet dhe udhëzimet e ministrive të arsimit që dedikohen dhe kërkohen prej tyre, por më tepër të kujdesen për fëmijët çka u sjell dobi dhe si e fiton besimin e tyre.
“Ne kemi nevojë për të krijuar partneritete midis praktikuesve dhe adoleshentëve. Ne në Gjermani duhet të ndalojmë së shikuari fëmijët si objekte në një sistem të pandryshueshëm, por në vend të kësaj t’i vendosim përsëri në pozicionin e të qenit në gjendje të merren me lirinë individuale të dhuruar atyre në nga rendi bazë demokratik “.
Sidoqoftë, në hapin e parë, Hüther lutet për një debat në lidhje me sistemin arsimor në këtë vend. Shkolla në kuptimin tradicional ka pasur ditët e saj si përgatitje për jetën. “Dhe kjo është pikërisht arsyeja pse është koha që prindërit të kuptojnë gjithashtu se edukimi që ata duan të marrë fëmija i tyre nuk zhvillohet në mjediset, (shkollat ) ku ata dërgojnë fëmijën e tyre çdo ditë.”
Rreth ekspertit
Gerald Hüther, i lindur në 1951, është profesor i neurobiologjisë dhe një nga studiuesit më të njohur dhe më të trurit në Gjermani. Ai e sheh veten si një “ndërtues urash” midis njohurive shkencore dhe praktikës së jetës shoqërore. Ai shkruan për vizionin e tij për një sistem më të mirë arsimor në librin e tij aktual.
Botasot
