Shkruan: Teuta Buçi
Ai është i brishtë, është tepër i brishtë. Ti ndoshta mund ta krahasosh atë me brishtësinë e kristalit, mjafton një rënie e vogël që ai të shndërrohet në copë e thërrime. Apo mund ta krahasosh atë me brishtësinë e rërës, apo kullat e ndërtuara prej saj, që nuk i përballojnë dot as valët më të dobëta të detit. Ti mund të tentosh ta krahasosh atë me gjethet e drurëve, të cilat bien në tokë edhe nga erërat më të lehta.
Ti mund të provosh e të tentosh ta krahasosh pafundësisht me gjërat që të rrethojnë e që mund të shohësh. Me dukuritë e materiet që i has në ditët e tua të zakonshme. Por, ti e mashtron vetën pafundësisht. Sepse, ti nuk do të mund t’i gjesh kuptim e formësim brishtësisë së tij. Sepse, ai nuk është diçka që ti e has çdo ditë, e që është e zakonshme për ty. Ti nuk e has atë në ditët e tua të zbrazëta e të zymta me shi, kur ti vendos kokën në dritaren, apo vështron njerëzit jashtë nga ndonjë tavolinë në ndonjë kafene të qytetit. Ti nuk e has atë as në ditët e rrëmujshme, kur i mbërthyer nga kaosi në trafik shkëmbeni fjalë acaruese me kalimtarët e rastit, apo kur je i mbërthyer nga kaosi në punë, e përplaseni me bashkëpunëtorët. Ai nuk është diçka me të cilin ti je i familjarizuar.
Megjithatë, ti e sheh shpesh. E sheh në lagje, në shitore, në rrugë. E takon edhe në trafik dhe në punë. Ti atë e sheh, por nuk e vëren. Ai është një qenie që nuk ekziston, një fantazmë në botën tënde interesante.
Ti atë e sheh por nuk e vëren, sepse ai do të vazhdojë të jetë i qetë, tmerrësisht i qetë, pakuptimsisht i qetë. Fytyra e tij do t’i ngjajë një pikture ngjyrat e së cilës nxjerrin një nuancë të cilës ti nuk ia kupton dot përbërësit. Një melodie të ndonjë sonate klasike, me nota të panjohure pianoje. Të duket e mërzitshme dhe e thellë në të njëjtën kohë. Dëshiron ta injorosh dhe të intrigon ta dekonspirosh. Përsëri një tentim i dështuar. Përsëri i mërzitshëm.
Ai është i ndjeshëm. Si gjithë njerëzit e tjerë. Më shumë se njerëzit e tjerë. Ndoshta i ndjeshëm sa një fëmijë. Sepse instikti i tij i brendshëm beson në padjallëzinë e tjetrit. Ai e di se nuk duhet të besojë, por insiston që të gjejë njeriun te çdokush. Dëshiron të besojë se ka copëza njeriu te çdokush.
Ai është i sinqertë. Beson në ëndrra. Beson në ditë të mira pas netëve të errëta. E në pranvera të bukura, pas dimrave të gjatë. Ndonjëherë u beson edhe gënjeshtrave. Sepse, kjo është natyrshmëria e tij jashtë së cilës nuk del dot. Prandaj, ai është i sinqertë edhe atëherë kur për njerëzit kjo do të thotë naivitet, injorancë dhe papjekuri. Edhe atëherë kur kjo merret për dobësi, keqpërdoret dhe nënvlerësohet.
Ai është i dobët dhe hakmarrja nuk është arma e tij më e fortë. Në vend të kësaj, ai do të bëj sikur nuk e kupton lojën. Sikur nuk ka kuptuar se çfarë ka ndodhur dhe çfarë fshihet në prapaskenë. Do t’i lejë të tjerët të besojnë se ata fituan dhe do të vazhdojë rrugën.
Por, ai nuk do të përulet asnjëherë. Sepse ai është një shpirt luftarak dhe asnjëra nga këto nuk mund ta mposhtin atë. Edhe atëherë kur i shkelet dinjiteti, i thyhet krenaria e të tjerët shkelin në shpinën e tij të veshur me pallto hipokrizie e këpucë djallëzie, ai do të ngrihet në këmbë, duke lënë pas të gjitha këto.
Sepse, ai është këmbëngulës. Do të vazhdojë të besojë në njerëzoren edhe kur e ka të vështirë ta gjejë atë. Do ta kërkojë atë nga një njeri në tjetrin, nuk do të lodhet nga kërkimi. Deri sa të gjejë, qoftë edhe shumë pak nga ajo.
Ai është i guximshëm. I guximshëm që të jetë i sinqertë në një botë hipokritësh, të mbushur me gënjeshtra e djallëzi. Ai megjithatë, zgjedh të mbetet i sinqertë dhe të mos humb kohë për të ndërruar maskat e tij çdo ditë, sepse ai do të dijë të mbrohet nga fytyrat pas maskave. Ai ka guxim, duke qenë i sinqertë, të përballet me fytyrat pas maskave.
Ai nuk hakmerret. Sepse nuk bëhet dot pjesë e një loje që luhet sipas rregullave të të tjerëve. Ai nuk i ndjek dot rregullat e të tjerëve. Ua dhuron fitoren akoma pa filluar loja, për të vazhduar që të ndërtojë amfiteatrin brenda tij të rrethuar me mure të lartë poshtë të cilave ti nuk mund të shohësh prej shkallëve që ke ngjitur në jetë.
Dhe ti s’do ta kuptosh asnjëherë nëse brenda tij po luan një komedi apo dramë. Nëse është pranverë apo dimër. Është diell apo stuhi. Është një arenë paqeje apo është një fushëbetejë e ashpër. Gjithçka që ndodh brenda tij, mbetet brenda tij. Ai është i fortë dhe i dobët në të njëjtën kohë. I qetë dhe i trazuar. I ndjeshëm dhe krenar.
Ai është mësuar që të ngritët vet pas çdo rënie, të shndërrojë rërën në gurë të qëndrueshëm dhe të bëjë fortesë me to, njëjtë sikur gjethet të rilind dhe të përvetësoj shkëlqimin e kristalit. Sepse zemra e tij është kryevepër e një maestroje të llojit të vet. E cila është shndërruar në një kështjellë që nuk njeh disfata.
Prandaj, t’i nuk do të arrish ta kuptosh asnjëherë natyrën e tij, brishtësinë e tij e as pikat e tij të dobëta. Jo pa pasur të integruar në vete empatinë dhe pjekurinë, që të bën të kuptosh e të ndjesh në eshtrat e tu lëkurën e tjetrit. Ti bën sikur e kupton, por nuk kupton asgjë dhe kjo të bën të varfër e të zbrazët. Dhe ai të lë të besosh që ti je fitimtar në botën tënde të zbrazët.
